Komedia w trzech aktach:
Akt I:
Kilka dni temu czytałam artykuł na temat nieobecności marzeń w życiu dorosłego. Zostawiłam pod nim mniej więcej taki komentarz:
Marzenie to chyba taki cel, który nie leży w zasięgu naszych możliwości.
Może dlatego rzadziej od dzieci nazywamy to, czego chcemy, marzeniami – po prostu mamy większą moc sprawczą. A to, czego zrobić nie możemy, nie ma jednocześnie wysokiego priorytetu (marzymy o wolnym weekendzie, o tym, żeby było już lato…), nic się nie dzieje, jeśli marzenie, vel. pobożne życzenie się nie spełni, więc też dużo o tym nie mówimy.
W komentarzu na koniec dodałam jeszcze samobójczo, że sama bardzo rzadko używam tego słowa: marzę. Od razu mówię: to był błąd! Używajcie go często i wymawiajcie głośno.
Akt II:
– Chciałabyś kiedyś pojechać do Nowego Jorku? – Zapytał mnie Kamil. Zrobił to z czystej ciekawości. Oglądaliśmy Stay z Ryanem Goslingiem i Ewanem McGregorem, a akcja rozgrywała się właśnie w mieście żółtych taksówek i filmów o psychoanalitykach i ich pacjentach.
– Taaak. Chcę zobaczyć broadway’owską wersję Cats! – Odpowiedziałam zgodnie z prawdą. – Zawsze MARZYŁAM, by ten musical obejrzeć właśnie w wersji z Broadway’u. To znaczy po Nowym Jorku też chętnie się przejdę, ale wystarczyłyby mi Koty. Szkoda, że nie widziałeś polskiej wersji, tak bardzo chciałabym Ci pokazać ten musical, a pewnie już nie będzie okazji.
Nie, do NY się nie wybieramy. Chyba przeze mnie. Podejrzewam, że wystarczyłoby, żebym dodała tu wizję spaceru po Central Parku, zdjęcie pamiątkowe na Brooklińskim Moście i wizytę w słynnym The Museum of Modern Art.
Los chyba nie daje takiej szansy dwa razy w życiu, ale jeśli ją dostanę, będę przygotowana!
Akt III:
Następnego dnia:
– Czy robimy coś konkretnego we wtorek 18 maja?
– Hm. Nic mi się nie kojarzy… A co?
– Nie uwierzysz. Właśnie zobaczyłam na Fejsie, że 18 maja… na Torwarze… grają broadway’owską wersję Cats.
<3 <3 <3
Kurtyna.
PS. Proszę, nie wykupcie mi biletów! 😀
Inne wpisy, które mogą Cię zainteresować:
