Przywykliśmy do miejsc, w których mieszkamy. Trudno nam uważnie spojrzeć na nasze miasto, uliczkę, ławkę, drzewo, które widzimy z okna. Trudno pomyśleć o tym drzewie, jak o czymś pięknym. Zachwycamy się kwitnieniem wiśni w Japonii, drzewami oliwnymi we Włoszech. Ale przecież nie pospolitym, warszawskim klonem lub zwyczajną sosną!
Tęsknimy za krajobrazem Prowansji, plażami rajskich wysp, urokiem małych, greckich miasteczek i rozmachem wielkich, europejskich stolic. Zieleń Central Parku zawsze wydaje się zieleńsza od tej na Polach Mokotowskich, zachód słońca w Paryżu bardziej romantyczny od tego obok nas.
Chcemy BARDZIEJ
Gdy jesteśmy w danym miejscu po raz pierwszy, wszystko jest bardziej. Bardziej spektakularne, bardziej ekscytujące, po prostu wibrujące kolorem i smakiem. Tęsknimy za tym wrażeniem, może nawet bardziej, niż za krajobrazem!
Bo z każdego wyjazdu przywozimy przede wszystkim emocje. Nie obiektywny spis odhaczonych atrakcji, nie liczbę gwiazdek hotelu, w którym spaliśmy, nie listę restauracji, w których jedliśmy. Emocje. Czyli wszystkie momenty bardziej.
Tęsknimy do bardziej. Chcemy być gdzie indziej, niż jesteśmy dzisiaj, by znowu osiągnąć ten stan upojenia. Tęskniąc, nie jesteśmy więc ani tutaj i teraz, ani tam, w odległej, wymarzonej przestrzeni.
Warszawa potrafi być zielona, cicha i urokliwa.
Tu i teraz
Skoro najważniejsze są emocje i właśnie za nimi odczuwamy tęsknotę, dlaczego gdy chcemy poczuć nastrój wakacji, włączamy film, którego akcja dzieje się nad Tamizą lub Sekwaną, oglądamy zdjęcia, jemy w restauracjach, specjalizujących się w kuchniach świata i dalej tęskniąc, dajemy sobie sztuczny zamiennik zamiast po prostu przeżywać? Czy przeżywanie rezerwujemy tylko na dwa tygodnie w roku?
Gdyby tak rozejrzeć się wokół, być obecnym i zdjąć filtr, zasłaniający nam to, do czego się przyzwyczailiśmy? Zadbać o emocje tutaj, gdzie jesteśmy na co dzień? Zobaczyć na nowo wszystkie te piękne budynki, drzewa i zachody słońca obok nas? Delektować się smakami sezonowych warzyw (jakie pyszne są już pomidory!)? Wybrać się na spacer, na przykład po pięknych zakątkach Żoliborza, który pokazuję w dzisiejszym wpisie?
Hej, pozytywne emocje nie są limitowane! Poczęstuj się.
Możemy przeżywać te chwile tak, jakbyśmy spędzali je w najbardziej wyjątkowej przestrzeni. Ta, w której jesteśmy jest najbardziej wyjątkowa – jedyna realna, nasza i dostępna nam w tej chwili. Skorzystajmy z niej, bo tego czasu nie będzie można powtórzyć. Ani żadnego innego, dlatego bądź tutaj – przeżywaj, doceniaj, patrz. Dla swojego dobra.
To wszystko piękno Warszawy. Tej samej, którą nazywamy szarą, nudną, banalną, zatłoczoną, szybką, brudną, głośną i dawno już odkrytą.
Umiesz patrzeć na miejsce, w którym mieszkasz, uważnie?
Inne wpisy, które mogą Cię zainteresować:
